Krótka opowieść o ukraińskich drogach, 2 przebitych oponach i ekstremalnej pomocy drogowej

Wiecie, jak jest po ukraińsku laweta? Ewakuator. Uroczo, nie? Jeśli jedziesz na Ukrainę, zapamiętaj – może się przydać.

Obiegowa opinia jest taka, że drogi na Ukrainie są fatalne. To nieprawda. W rzeczywistości są znacznie gorsze. Choć początek nie zapowiadał niczego złego – po pokonaniu przejścia w Medyce (jakiś rekord, staliśmy tylko godzinę) pomknęliśmy równą jak stół ścieżką w stronę Lwowa, która co prawda tuż przed miastem zaczęła mieć swoje drobne wyboje, ale i tak było pozytywnie. Następnego dnia, gdy zwiedzaliśmy polskie rezydencje magnackie w Podhorcach czy Złoczowie już było tych dziurek jakby więcej, ale ciągle do przyjęcia. Problemy zaczęły się na trasie do Tarnopola, a już zwłaszcza na drodze z Tarnopola do Kamieńca Podolskiego. Kruszony asfalt, koleiny, momentami całkiem spore dziury – tak jest przez całe 150 km tej męczącej drogi.

Jej największą atrakcję ulokowano jakieś 30 km od Tarnopola na szerokich taflach asfaltu, które – gdyby nie koleiny i brak jakichkolwiek pasów i oznaczeń – mogłaby udawać ukraińską imitację autostrady.

W pewnym momencie dojrzeliśmy znak, że jeśli chcemy skręcić na Kamieniec, musimy skręcić w prawo. Było to o tyle logiczne, że w oddali widzieliśmy, że nasza autostrada zbliżała się do końca. Tyle tylko, że…nie było gdzie skręcić – po prawej mieliśmy szeroką na 4 metry ukopaną hałdę piachu (tzw. pas zieleni), za którą faktycznie była jakaś jezdnia. Tylko jak tam zjechać? Z rozkminy wyrwał nas jadący przed nami tir, który nagle gwałtownie skręcił i w tumanach kurzu zjechał na prawy pas. Cóż było robić – pouczeni dobrym przykładem zrobiliśmy to samo. Po chwili jak gdyby nigdy nic, pojawił się drogowskaz na Kamieniec.

Reszta drogi wyglądała podobnie – na niektórych jej fragmentach jazda z prędkością 40 kilometrów na godzinę zakrawała na sporą brawurę i ekstrawagancję.

Potem na chwilę odzwyczailiśmy się od złego, bo wjechaliśmy do Rumunii. A jak już kilka razy pisaliśmy – drogi w Rumunii to w tej chwili absolutna ekstraklasa, skwapliwie wyremontowana dzięki wyciśnięciu do cna unijnego cycka z funduszami. Jasne, na lokalnych trasach zdarzają się słabsze odcinki, ale generalnie nie ma na co narzekać.

W Mołdawii było już gorzej, ale ciągle przyzwoicie. Nawet gdy w pewnym momencie okazało się, że nasza główna trasa prowadząca do Kiszyniowa zamieniła się na kilkanaście kilometrów w szutrowo-żwirowy trakt i tak było miło, bo droga była szeroko, dobrze "wyklepana" przez auta i dzięki temu prosta jak stół.

Potem było Naddniestrze, o dziwo nienajgorsze pod względem infrastruktury, a ponieważ człowiek szybko przyzwyczaja się do dobrego…po przekroczeniu granicy w drodze do Odessy znów przeżyliśmy szok kulturowy. Ale najgorsze dopiero miało nadejść.

Na jeden z ostatnich etapów podróży zaplanowaliśmy rumuńską Deltę Dunaju. Ale przecież to za łatwe, bo Delta jest taka "komercyjna".

W mig wymyśliliśmy więc, że może fajnie byłoby obejrzeć Deltę od ukraińskiej strony. Wystarczyła nam do tego wzmianka w przewodniku, że miejscowość Wilkowo położona w środku ukraińskiego rezerwatu biosfery Dunaju bywa nazywana "ukraińską Wenecją". No i co? No i jak kiedyś spotkam autorów tego przewodnika (nazwiska mam wynotowane) to głowę urwę, a do środka zrobię dwójkę. Albo każę pojechać tą drogą. Swoje dorzucił jeszcze spotkany po drodze na stacji motocyklista, którzy zachwalał Wilkowo pod niebiosa. I fakt, stwierdził, że na drodze "są takie fajen hopki i można se poskakać, hehe", ale… Drogi życzliwy nieznajomy – jeśli to czytasz, to życzę ci, żebyś w swoim globtroterskim życiu poruszał się tylko takimi drogami.

Bo problem wcale nie polega na tym, że Wilkowo i okolica są brzydkie, bo samo poprzecinane kanałami miasteczko jakiś tam urok ma, a dodatkowo położone nad Dunajem ośrodki wypoczynkowe wygladają przesympatycznie. Niestety, mamy tu do czynienia z klasycznym "hypem", czyli rozbudzonymi oczekiwaniami, które nawet w 5 proc. nie pokrywają się z rzeczywistością.

Droga do Wilkowa

No i jest jeszcze podstawowy problem: do Wilkowa trzeba się jakoś dostać, a najlepsza droga z Białogrodu nad Dniestrem mniej więcej od połowy trasy to absolutny obraz nędzy i rozpaczy.

Od miejscowości Tatarbunary czeka na was i zawieszenie waszego auta absolutna męka i czarna rozpacz. Gigantyczne dziury, koleiny i slalom gigant pomiędzy nimi. Co ciekawe, droga jest właściwie pusta, a na ciągnącej się równolegle wąskiej gruntówce ruch jest jak na Marszałkowskiej. Tiry, dostawczaki, auta prywatne – jeżdżą tamtędy wszyscy. Nie jest to komfortowe, ale i tak o niebo lepsze niż jazda po tym tzw. asfalcie. Ale wiecie co? To też nie jest najgorsze.

Bo najgorsze miało miejsce za Wilkowem, gdy ruszyliśmy dalej w stronę miejscowości Izmaił, niedaleko trójgranicy ukraińsko-mołdawsko-rumuńskiej (która jest zjawiskiem tyleż zabawnym co irytującym i jeszcze o niej kiedyś napiszemy). Niby niedaleko (niecałe 80 km), GPS też jakoś optymistycznie założył, że godzina trzydzieści styka.

No to jedziemy. Początek jest naprawdę malowniczy – tradycyjnie krzywa ścieżka ciągnie się wśród wysokich szuwarów i mokradeł. Na podziwianie krajobrazu mamy zresztą naprawdę sporo czasu, bo…tego nie da się opisać słowami. Slalomy, jakie musieliśmy pokonywać, by nie wpadać w głębokie na kilkadziesiąt centymetrów doły są nie do opisania – dość powiedzieć, że pokonanie tych 80 kilometrów naszą poczciwą kijanką zajęło nam prawie 3 godziny, w czasie których zdążyliśmy się pokłócić, pogodzić, znów pokłócić i znów pogodzić. Ale w końcu dojechaliśmy do Izmaiła z jasnym postanowieniem, że z samego rana ruszamy do Rumunii.

I wiecie co? To też nie było najgorsze.

Mapa poglądowa prawdopodobnie najgorszej drogi w naszej galaktyce

Następnego dnia wstaliśmy rano jak skowronki i w te pędy ruszyliśmy w trasę, marząc wręcz o równiutkich rumuńskich drogach. Droga była tradycyjnie najeżona dziurami, ale w porównaniu z trasą wczorajszą to była prawdziwa ekstraklasa. I myśmy naprawdę te wyrwy mijali ze skillem godnym Hołowczyca (choć to kiepski przykład, bo on chyba od 20 lat żadnego rajdu nie ukończył). I nagle jebut! Wjechaliśmy w szeroką, ale raczej niewysoką dziurę i po kilkunastu metrach poczuliśmy ten charakterystyczny stukot koła. No to zatrzymujemy auto, wysiadamy i…prawa przednia i tylna opona przebite. Późniejsze śledztwo pokazało, że choć dziura była niewysoka, to jednak miała bardzo ostre krawędzie, które bez problemu poradziły sobie z kolami.

Najważniejsze w takiej sytuacji to nie wpadać w panikę. Do miasta mamy jakieś 10 kilometrów, poza tym mamy zieloną kartę przecież, więc ktoś na pewno nam pomoże. Dzwonimy: najpierw do wymienionego w wykazie ukraińskiego przedstawicielstwa naszego przedstawiciela. Pojawia się wkurwiająca muzyczka. Wkurwiająca podwójnie, bo nie mamy karty SIM lokalnego telekomu (bo niby po co), a za kilkanaście minut rozmowy z Ukrainą można kupić przeciętnej klasy samochód. W końcu odbiera jakiś znudzony życiem obywatel: aha, opony, dwie, gdzie pan jest, a to był wypadek, nie, tylko najechalismy, a to w takim razie nic nie możemy zrobić, dzwońcie do Polski. No to dzwonię do PZU z przeświadczeniem, że Ukraińcy to wiadomo, Bandera i mszczą się za Petlurę i powstanie Chmielnickiego, ale rodacy to nas jednak nie zostawią. A tu taki wuj. Bo myśmy to niby wiedzieli, ale miła pani w PZU jasno nam wyklarowała: przebite opony to zbyt miałka awaria, żeby można było nią objąć nasze OC. Inna sprawa, gdybyśmy w kogoś przypieprzyli albo jeszcze lepiej ktoś w nas, wtedy możemy rozmawiać. I jakby komuś się coś stało, to też ubezpieczyciel pomoże z radością. Ale gdzie mi tu panie z jakimiś oponami dzwonisz. Lekko zdenerwowany pytam, co mamy robić, a w przypływie łaski miła pani oferuje, że może uda jej się znaleźć jakiś numer do lawety i jakby co to zadzwoni. Oczywiście, miała ważniejsze sprawy na głowie.

Na szczęście z pomocą przyszli nam ukraińscy kierowcy. Zatrzymał się już pierwszy samochód – miła pani zadzwoniła do męża, zdobyła numer laweciarza, zadzwoniła i powiedziała gdzie jesteśmy. Laweciarz stwierdził, że będzie za pół godziny, a my jeszcze sobie ucięliśmy z panią pogawędkę o kiepskich drogach na Ukrainie – na dowód pani pokazała nam 5 okazałych bąbli prawie wyrywających się z jej łysych jak kolano opon.

Byliśmy już częściowo uratowani, ale laweciarzowi się nie spieszyło. Na szczęście czekanie umilali nam miejscowi kierowcy, którzy zatrzymywali się sami z siebie i oferowali pomoc. Gdy tłumaczyliśmy, że czekamy na „ewakuator”, kilku brało od nas numer laweciarza i dzwoniło z opierniczem. Nie przyspieszyło to całego procesu – pokonanie 10 km zajęło gościowi niecałe 2 godziny.

Co dalej? Na dobrą sprawę byliśmy skazani na łaskę i niełaskę kierowcy. Nie wiedzieliśmy nawet, ile trzeba będzie mu zaplacić, bo co chwila zmieniał zdanie. Szczęśliwie dla nas przy bankomacie pogadaliśmy chwilę z jakimś miejscowym, który wziął na krótką rozmowę laweciarza, bo mocno się zdziwił, że chce nas skasować NA TYLE (czyli ok. 100 zł). Dzięki niemu zapłaciliśmy mniej, a na koniec miał dla nas jeszcze jedną złotą radę. – Negocjujcie każdą cenę, bo mogą was orżnąć – powiedział krótko.

Szybko okazało się, że ma rację. Laweciarz zawiózł nas do swojego znajomego mechanika, który gdy tylko zobaczył nas samochód, zaczął cmokać, kręcić głową i teatralnie prawie lamentować. Z jego małego monologu zrozumieliśmy, że opony nadają się na szrot, a dodatkowo trzeba też wymieniać parę metalowych części w samym kole, rzekomo zmiażdżonych przy przebiciu opony. A jak dwie opony do wymiany, to w sumie wymienić trzeba cały komplet. Koszt? 80 dol. Najmarniej.

Ale znów uśmiechnęło się do nas szczęście, bo nasz motoryzacyjny ekspert nie miał takich opon jakich potrzebujemy i co gorsza, nie znał w okolicy nikogo, kto byłby mu je w stanie opchnąć. Stąd lekko niezadowolony kierowca zawiózł nas do „normalnego” warsztatu, gdzie majster podkleił nam obie oponki i po pół godzinie puścił wolno, inkasując za usługę jakieś 50 zł.

Morał z tej historii jest taki, żeby uważać, bo w nieszczęściu nigdy nie zabraknie ludzi, którzy i tak będą chciał na nas trochę zarobić. I żebyśmy się dobrze zrozumieli: ten tekst nie jest przestrogą przed południem Ukrainy. Wręcz przeciwnie – Odessa to fantastycznie zachowane miasto z XIX-wiecznym klimatem, twierdza Akermańska w Białogrodzie nad Dniestrem imponuje wielkością (pamiętacie „Stepy Akermańskie” Mickiewicza? Ja też nie), a w miejscowych winnicach produkuje się naprawdę dobre wino. Tylko te drogi…

PODOBAŁ CI SIĘ WPIS? POLUB NA FEJSBUKU, PODZIEL SIĘ Z INNYMI!